Een lied voor de donkere stilte
Een lied voor de slapende stad
Een lied voor de dag die moet komen
De klok slaat het eenzame uur

Voor de stad ontwaakt, rust
Straten in een waas
Evenwichtig licht boven de gracht
Niemand hier te zien
Ik wandel ongezien
Over brug en plein, stil is de nacht

Is het vreemd dat juist hier,
In dit doodse uur,
Een behagen mij zo zeer bevangt
Wordt soms niet de dag-
Met tomeloos tumult-
Meest van al begeerd, meestal verlangd?

Maar aan dit dwalen komt een eind
Als zon opkomt en nacht verdwijnt

Nieuwe ochtend treedt in
Bijna ongemerkt
Valt het warme licht op mijn gezicht
En de mist lost op
Ik twijfel en blijf staan
Wat is nu mijn plicht,
Waarheen moet ik gaan?

Aan alle dwalen komt een eind
Als zon opkomt en nacht verdwijnt