De vrouw bleek een man,
Verrotte vleugels aan zijn schouders.
De geur van stervend mensenvlees,
Deden zijn ogen prikken.

'Gij zult vechten, machtige krijger!
Mijn land is in gevaar,
Zoerachorijach dreigt te overwinnen,
Dus stal ik jou, zijn waardevolste schat!'
Sprak hij op vriendelijke toon
Nu zijn stem reeds strenger geworden,
sprak hij een laatste woord.
'Gij zijt van mij, geen weg baant trug naar huis.
Gevangen ben je, tussen rottend gespuis!'

Iothra schrok en keek naar boven,
Met de hoop op dingen die slechts zijn te hopen.
Maar de lucht was zwart, zijn ogen rood,
Hij deed niet wat Zoerachorijach hem gebood.

Langzaam vloog de shim bij hem weg,
Een schelle lach klonk in het koninkrijk door,
Zoals lang geleden eens tevoor...